...มุมเฉลียง ระเบียงชั้น บ้านเชิงเขา
สายตาเรา ทอดยาวไกล ไปเบื้องหน้า
ผ่านทิวไม้ ปลายทุ่ง มุ่งลิบตา
ส่งสัญญา ของใจ ให้คำนึง
...หัวใจล้า ว่าเหว่ และเหหัน
หัวใจมัน ชอกช้ำ เพราะความหึง
หัวใจเรา อ่อนไหว ไปหน่อยจึง
หัวใจถึง ต้องแตก แยกความรัก
...เฝ้าคิดถึง คนึงหา ในครานี้
เธอคนดี ที่เรา เฝ้าห่วงหนัก
เราขอโทษ โกรธไปใย ให้นานนัก
กลับมารัก กันใหม่ ด้วยไมตรี
...ยอมรับผิด แต่โดยดี ไม่มีอ้าง
ยอมทุกอย่าง ให้เธอนั้น มั่นใจพี่
ยอมเปลี่ยนเป็น คนใหม่ ในทันที
ยอมโดยดี ที่จะรับ เธอกลับมา...
เพราะคิดถึงจึงยอมพร้อมทุกอย่าง
ต้องไกลห่างร้างจากพราก,ห่วงหา
เกินทนไหวใจหวั่นพรรณนา
อยากขอย้อนเวลาคราก่อนเคย
ใจมันปวดรวดร้าวเฝ้าแต่คิด
ย้ำดวงจิตให้หม่นมิทนเฉย
รู้สึกมากเพียงไรไม่อาจเปรย
ขอระลึกอย่างเคยแม้ไม่เจอ 
ร่วมแจมด้วยนะคะ
