มองเห็นเธอ จับมือเขา แล้วเศร้านัก
ใจประจักษ์ ถึงความเจ็บ เกินเย็บไหว
จากเคยรัก วันหมุนเวียน กาลเปลี่ยนไป
มีคนใหม่ แทนรักเก่า เข้าตำรา
เธอไม่ผิด สิ่งที่ทำ ตอกย้ำฉัน
ย้อนคืนวัน ที่พลั้งพลาด มิอาจหา
คำพูดใด มาเสกสรร จำนรรจา
คนที่ฆ่า ที่ดับฝัน คือฉันเอง
มีรักแท้ แต่ทำตัว มั่วหญิงอื่น
เธอต้องฝืน หัวใจตน โดนข่มเหง
จนถึงขีด เกินจะทน ใจตนเอง
จำใจเปล่ง ขอเดินออก มานอกใจ
แรกอยู่ได้ ไม่ได้คิด ชีวิตเปลี่ยน
เปรียบดั่งเทียน ที่เพิ่งจุด ไม่สุดไส้
หลงระเริง ห้วงกามา ที่พาไป
นานแค่ไหน ที่จมอยู่ ไม่รู้ตัว
เมื่อความเบื่อ เข้าตอกย้ำ ทำให้คิด
ถามชีวิต ไปทางใด เหมือนใจรั่ว
หันหลังกลับ พบความจริง สิ่งน่ากลัว
ทางสลัว ไม่เหลือใคร ให้หันมอง
อยากกลับไป ยังจุดเดิม เริ่มคิดได้
แต่มันสาย เหลือแค่เรา เหงาคูณสอง
คว้าได้เพียง อากาศสิ้น กลิ่นเคยลอง
ได้แต่มอง คนรักเก่า เขาไปดี
