เห็นโก้วเล้งแล้ว ก็ให้นึกถึง "รุตไบยาต" ของ โอมาร์ ไคยยาม กวีชาวเปอร์เซีย

ขอยกที่ แคน สังคีต แปลไว้ มาเป็นตัวอย่าง

"ชีวิตนี้ มีสองแพร่ง แย้งกันอยู่             
หนีหรือสู้ คดหรือซื่อ ร้อนหรือหนาว
ไหวหรือนิ่ง จริงหรือฝัน สั้นหรือยาว           
ดำหรือขาว ดีหรือเลว เร็วหรือนาน"


"เมื่อเกิดมา เหมือนวารี ที่เรื่อยไหล
ครั้นตายไป คล้ายสายลม พรมพฤกษา
ข้ามหินโหด โขดเขิน เนินพนา
ลิ่วสุดฟ้า สุดถวิล อาจินไตย"


"รักจะสู้ ไยไม่สู้ ดูสักตั้ง                       
มัวแต่รั้ง หวังแต่รอ ไม่ก่อผล
เอาแต่บ่น ก่นแต่พร่ำ คำของตน                 
ว่าโชควน ชีพเวียน ไม่เปลี่ยนทาง

รักจะกล้า ไยไม่กล้า หันหน้าสู้           
มัวหดหู่ ทำไม ให้หมองหมาง
อันเล่ห์หลอก ซอกซุ้ม หรือหลุมพราง       
จงแผ้วถาง ด้วยความหวัง กำลังแรง"