ต่างฝ่าย...ต่างลืมกันไม่ได้
แล้วทำไมหัวใจ...ถึงรู้สึกว่าห่างไกลอย่างนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เรามัวไปทำอะไรอยู่คนดี
ความรักถึงจูนไม่ติดสักที...มีแต่น้ำตา
เมล็ดพันธ์...แห่งความเหงา
ปลูกลงบนความเศร้า...ณ. ดินแดนแห่งความเหว่ว้า
ดูแลด้วยความคิดถึง...รดด้วยหนึ่งหยดน้ำตา
กี่ร้อยวันที่ผ่านมา...ลองนับดูสิว่า...ฉันต้องเสียน้ำตาเท่าไหร่
ตัดใจไม่ลง
ทุกสิ่งยังมั่นคง...ไม่ว่านานแค่ไหน
ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับเธอด้วยหรือ...คนไม่มีหัวใจ
ปล่อยให้ฉันร้องไห้...รู้ไหมทรมานแค่ไหน...เมื่อไม่มีเธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
