ภายใต้หน้ากาก...ของความแข็งแกร่ง
ซ่อนรอยน้ำตา...เหือดแห้งของคนอ่อนไหว
นานเท่าไหร่แล้วนะ...ที่ไม่ได้ยิ้มออกมาจากหัวใจ
นานจนเกือบจำไม่ได้...ว่าใช้ชีวิตอย่างไรที่ผ่านมา
ต้องย้ำกับตัวเองอยุ่ทุกวัน..."ห้ามหวั่นไหว"
ต้องฝืนยิ้มให้ได้...แม้ว่าหัวใจจะปวดปร่า
เรียนรู้ที่จะเข้มแข็ง...แม้ต้องหัวเราะทั้งน้ำตา
ซ่อนความรู้สึกช้ำชา...ไว้ใต้หน้ากากเช่นเคย
เงาในกระจกเอ่ยถามเบา-เบา
"ยังเป็นตัวเราอยู่ไหม"...ในความชาเฉย
เพียงการแสดงบังหน้า...หรือทำออกมาเพราะความคุ้นเคย
ตัวตนที่ไม่เคยเปิดเผย...ละเลย เชยเมิน เย็นชา
ภายใต้หน้ากาก...ของความแข็งแกร่ง
กลับพบหนึ่งคนสิ้นแรง...ที่จะไขว่คว้า
วางหน้ากากทิ้งเถอะนะ...ก่อนจะลืมตัวเราที่ผ่านมา
ไม่ต้องแสร้งเป็นคนเก่งตลอดเวลา...
ให้ใบหน้าไ้ด้แสดง ค ว า ม รู้ สึ ก ที่ออกมาจริงๆ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
