ฉันยอมรับว่าฉันมันเสแสร้ง
ชอบแสดงเหมือนใจไม่แยแส
เห็นหน้ายิ้มละไมทำไม่แคร์
หัวใจแย่แค่ไหนใครบ้างรู้
เคยหลงตัวเผลอตามไล่ความรัก
ช่างต่ำศักดิ์เกินคบโดนลบหลู่
ถือเอาความด่างพร้อยเป็นรอย "ครู"
จึงขออยู่กับความทุกข์แทนสุขใจ
สองแขนเธอกางไว้อยากไปกอด
แต่ตลอดมาฉันยังหวั่นไหว
หากเธอเห็นฉันใจลอยบ่อยอาลัย
คงทำให้ใจหมองทั้งสองคน
หากความรักหักง่ายเหมือนไม้หัก
คงสิ้นรักไม่ทำช้ำหลายหน
ความรู้สึกลึกมากลากอับจน
เธออย่าทนเพื่อฉัน...คนมันเลว






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า