ในมุมหนึ่ง ซึ่งเงียบงัน ใจสั่นไหว
ฉุดกระชาก พรากจากใจ ให้จมดิ่ง
ไม่เคยวาดไว้ ในความฝัน วันถูกทิ้ง
ฉันบอกอะไรเธอไม่ได้จริงๆ...ในวันที่จากมา
ท่ามกลางเสียงตะโกน...บนทางต่าง
ระยะทาง แสนอ้างว้าง คว้างเคว้งกว่า
เหตุและผล ที่สลักไว้ ในบาดแผลที่ผ่านๆมา
ฉันเลยเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า...ไม่กล้าเอ่ยไป
เลยกลายเป็นเสียงที่ดัง...ท่ามกลางความเงียบงัน
เพราะระยะห่างในใจฉัน นั้นช่างกว้างใหญ่
ขอโทษเธอจริงๆ...จากส่วนลึกของใจ
ไม่ร้องขอการอภัย...ขอแค่เพียงให้เธอใช้ชีวิตต่อไปด้วยดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
