อ้อนวอนอธิษฐาน....ผ่านสายลมหนาว
เมื่อถึงคราวภัยพิบัติ...ที่ไม่ได้เพรียกหา
ฝนตกหนักผลักมวลน้ำ...เสียงเพรียกหาศรัทธา
ได้เพียงห่วงหาอาดูร...สูญสิ้นไร้ในหัวใจ
เสียงระงมเซ็งแซ่...แช่เยือกแข็ง
ให้ปีนป่านสิ้นแรง...แกร่งไม่ไหว
สูญสิ้นลมจมสู่พื้น...คืนจากไกล
ได้เพียงแต่ไว้อาลัย...ให้จากจร
ถอดบทเรียน เวียนผ่าน นานหลายหน
ชีวิตคนบนทางเลือก...เปลือกหลอกหลอน
ไม่รักษาไม่ดูแล...ไม่อาทร
กรรมนำจร...ก่อนถึงตัว...ค่อยกลัวตาย!!!!
ได้แต่อ้อนวอนอธิษฐาน...ผ่านดาวผ่านฟ้า
กำลังใจไร้พบหน้า...คราสลาย
เหตุและผลคนสูญเสีย...ไม่อาจคลาย
เพียงกำลังใจส่งไปแม้ไม่มากมาย...แม้ไม่อาจคืน?
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
