ฉันเคยชอบแต่งกลอนตอนเหงาเหงา
รักครั้งเก่าเขาทิ้งไปไม่แลหา
เพ้อรำพันเป็นกลอนอ้อนเรื่อยมา
หลายครั้งคราผิดหวังอย่างช่ำชอง
บ้างก็หวังเป็นเพียงศาลาพัก
ไมรับรักเพราะเขามีเจ้าของ
บ้างก็รักเผื่อเลือกเผื่อสำรอง
ฉันเป็นแค่เบอร์สองต้องขอลา
สุดท้ายได้มาเจอเธอคนนี้
อยู่ด้วยกันหลายสิบปีไม่หนีหน้า
นึกว่าใครที่แท้คือภรรยา
เป็นมารดาของลูกเรานี่เอง
รักครั้งเก่าเขาทิ้งไปไม่แลหา
เพ้อรำพันเป็นกลอนอ้อนเรื่อยมา
หลายครั้งคราผิดหวังอย่างช่ำชอง
บ้างก็หวังเป็นเพียงศาลาพัก
ไมรับรักเพราะเขามีเจ้าของ
บ้างก็รักเผื่อเลือกเผื่อสำรอง
ฉันเป็นแค่เบอร์สองต้องขอลา
สุดท้ายได้มาเจอเธอคนนี้
อยู่ด้วยกันหลายสิบปีไม่หนีหน้า
นึกว่าใครที่แท้คือภรรยา
เป็นมารดาของลูกเรานี่เอง
…ก็เคยหลงลืมภรรยา บางคราครั้ง เคยเผลอนั่ง สบตา พาโหวงเหวง เอ๊ะ!..เสื้อผ้า หน้า ผม …ท่าหิ้วถุงขนมเดิน…โตงเตง (หึหึ…อย่าคิดมาเปลี่ยนกลอนผมเชียว) มาดนักเลงคุ้นจริงหนอ…อ้อเมียเรา โซ…เซอะเซอ 4 ตุลาคม 2568  |
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
