
หลายกาพย์กลอนย้อนอ่าน...อิหยังว่ะ
ร่ายแซวดะระเริงรื่นยืนขบขัน
ยามตบมุกโบ๊ะบะรับไม่ทัน
เราคนอ่านก็งงงันเป็นนาที
เป็นร้อยรสบทบาทลานอักษร
ทั้งแง่งอน ก๋ากั๋น ไม่อาจหนี
บ้างเศร้าซึม โศกครวญเกินพอดี
เพราะว่ามี"คนใกล้บ้า"มาเล่นคำ
ส่วนเราทีมคนอ่าน"บ้าไปก่อน"(บ๊ายบาย)
อ่านจนหลอนนะบางทีมันแอบขำ
เก็บไปคิดจนฝันครางงึมงำ
กลายเป็นเรื่องที่จดจำยามอ่านกลอน.






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า