ยิ่งพยายามปกปิดกระมิดกระเมี้ยน แสร้งตีเนียนยิ่งทะลักกระอักกระอ่วน ยิ่งขมิบกระปริบกระปรอยยากลอยนวล ยังโหยหวนชวนตระหนกตกตะลึง เสียวซ่านอก เสียงนกแสกแหวกอากาศ แหลมปรี๊ดบาดแก้วหู กราวกรูทะลึ่ง ท่ามกลางความสงัดเงียบเชียบตราตรึง พากันอึ้งพลังแฝงเธอแรงจริง พลันสิ้นเสียง…ภาคอวลอบตลบต่อ ขมพิฆาตบาดคอ หนอหมูปิ้ง พ่วงทุเรียนโชยช้าเข้าท้าชิง อย่างอ้อยอิ่งขจายขจัดขนัดคะนอง มาดกลบเกลื่อนกระแอมกระไอนี้ไม่ช่วย อายแทบม้วยมรณังทั้งยังต้อง- อยู่ร่วมลิฟต์ยี่สิบชั้น ครั่นคร้ามประคอง ช่วยเธอลอง ข้องขัดไข…ทำไงดี? …ชีวิตจริงก็มีเรื่องแบบนี้เหมือนกันเนอะ… กุลสตรีสาวสวย เจอะเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวาน อยู่ในลิฟต์ยี่สิบชั้น ที่ไม่สามารถเปิดออก ระหว่างชั้นได้ จะช่วยเธอหาทาง แก้ไขสถานการณ์อย่างไรดีครับ โซ…เซอะเซอ 30 พฤษภาคม 2568 ป.ล. ขอเปลี่ยนกระทู้มโนสาเร่ ให้เป็นความท้าทายทางจินตนากวน ของเหล่านักกลอนฝีปากกล้า กันหน่อยนะครับ ![]() |
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
06 ธันวาคม 2025, 07:06:AM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ถ้อยคำคือน้ำเสียงของหัวใจ (อ่าน 16730 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email:






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า