
นับแต่ความมืดโรยตัว..
เมฆสีหม่นมัวเพิ่มความสลัวห่างเหิน
แสงหรุบหรู่ของดวงดาว..แลดูราวถูกฟ้าหมางเมิน
หม่นหมองเหลือเกิน..
เหมือนเมื่อใจเผชิญทุกข์ท้อทรมาน
แต่เรารู้ฟ้ารู้..
อาจนานกว่าหรือเพียงครู่..
มวลหมู่ดาวจะงามพราวแสงฉาน
เลื่อมแสงระยับวาว..
ยามเมฆหม่นทึมเทาอันตรธาน
และสร้อยเสียงจากเพรงกาล..
จะเปลี่ยนผ่านท่วงทำนอง..
..................
.......................
...........................
คืนฟ้างามดาวแสงพราวละลาน.
สร้อยเสียงแห่งเพรงกาล.. จะขับขานท่วงทำนองอ่อนโอน...




ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า