ขอเป็นหนึ่งเทียนแท่งแม้แสงน้อย
มิหวังลอยโดดเด่นเช่นเดือนหงาย
เพียงราตรีมืดดำถูกทำลาย
ส่องประกายเส้นทางอย่างตั้งใจ
ศิลปิน ศิลปะ บทกวี
ความงามนี้เปรียบแสงแห่งเทียนไข
ผ่านสายธารเวลามาเพียงใด
ยังฝากไว้ยังปรากฏผู้จดจาร
| แสงเทียนน้อยร้อยเล่มขับเข้มแสง ก้องเสียดแทงใจดำด้วยคำขาน เขียนถ่ายทอดพานพบประสบการณ์ จิตวิญญาณเสียงศิลป์เยื้อนยินกลอน ส่งแรงใจให้แก่กันวันฟ้าหม่น เกลือกน้ำฝนปนน้ำตาชุ่มคาหมอน คราบน้ำหมึกกรังเกรอะเลอะหัวนอน กว่าเว้าวอนอ่อนไหวใจโรยแรง ยังคงมอบปลอบขวัญวันเหี่ยวหุบ ถึงหลัวหลุบตันตีบชีพหน่ายแหนง เกินขีดความสามารถหวาดระแวง หวังปลี่ยนแปลงความคิดจิตสำนึก อาจคลังคำน้อยนิดข้องติดขัด พจน์สัมผัสมิงามคร้ามรู้สึก ทั้งสื่อสารวกวนทนจารึก- เช้ายันดึกต่อแสงเทียนเพียรมิท้อ เก็บเอาความจริงใจจารใส่วรรค รู้บอกรักชิงชังครั้งคราวก่อ ถ่ายทอดลงอักษรอ่อนลออ ร้อยถักทอลึกห้วงดวงฤดี ผู้เสพศิลป์จินตนามิราร้าง แม้เหินห่างโภคทรัพย์อับแสงสี ไร้สูงเกียรติยศศักดิ์บารมี สืบสร้างสรรค์งานกวีนี้เพียงตน กำลังใจให้แก่กันรางวัลมอบ- ผู้ชื่นชอบโคลงกลอนสุนทรผล จุดแสงเทียนส่องสว่างกลางสกล เกลี้ยกล่อมชนกอบกู้หวัง…กำลังใจ [รางวัลแด่คนช่างฝัน : จรัล มโนเพ็ชร] “…จะปลอบดวงใจให้เธอหายร้าวราน จะเป็นสะพานให้เธอเดินไปแน่นอน จะเป็นสายน้ำเย็นดับกระหายยามโหยอ่อน คอยอวยพรให้เธอสมดังหวังได้นิรันดร์… …ขอหยิบเอากลอนเก่ามาประยุกต์ใช้ครับ… โซ…เซอะเซอ 9 พฤษภาคม 2568 |
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
