Re: กุสติณราช ประพันธ์โดย สืบ ธรรมไทย

เทพราชัน ฟังคำ พลันตรัสเอ่ย
กระไรเลย ทรามเชย ภิเปรยหมาง
ขอหนึ่งองค์ พี่ขัดสน ฤาน้องนาง
ดูเหินห่าง อย่างไร ให้พิกล

เอาอย่างนี้ พี่ใจดี มีสามารถ
แสนเก่งกาจ มากฤทธิ์ พิศวง
จักให้โอรสน้อง เจ้าสององค์
น้องประสงค์ องค์ใดก่อน วอนบอกมา

หนึ่งวงพักตร์ ขัดตา ปัญญาเลิศ
ใจงามเพริศ ประเสริฐนัก ยากจักหา
อานุภาพ มากล้ำ คำพรรณา
ทั่วผืนหล้า หาเปรียบ เทียบราชัน

สองงามองค์ วงพักตร์ รูปลักษณ์เด่น
ใครได้เห็น เปรียบเช่น เทวาสวรรค์
ผิวผุดผาด ปลาบตา น่าอัศจรรย์
แต่เชาวน์นั้น สั้นนัก อับเหลือทน

นงพะงา นารี ศรีมหิ
ฟังอดิเทพบอก ตอบประสงค์
บุตรเลอเลิศ ปัญญา กว่าน่าชม
ให้ราษฎร์ไท้ ได้สม ดังจินดา

สุรบดี ศรีสัค สดับความ
ตอบนงราม งามจิต ขนิษฐา
เป็นตามนั้น ดั่งคำ กัลยา
แถมพิณผ้า หญ้าทิพย์ ติดกายไป

แลสุดา ล้ำค่า ปาริฉัตร
โลกสดับ บ่ปะเห็น เป็นไฉน
อีกลูกจันทน์ พรรณอร่าม งามจับใจ
กำนัลให้ อ่อนไท้ ไปด้วยกัน

จบดำรัส มัฆวาน บันดาลฤทธิ์
ให้กนิษฐ์ หลับสนิท จิตเคลิ้มฝัน
แล้วอุ้มนง ลงฟ้า สู่หล้าพลัน
วางบนตั่ง บรรทม องค์ราชา

ก่อนไคลคลา อาลัย ในนงลักษณ์
ธ ยื่นหัตถ์ จับองค์ กนิษฐา
ลูบนาภี เทวี ศรีสุดา
แล้วเหาะฟ้า ลาลับ กลับอัมพร



เพลานั้น ณ สวรรค์ เบื้องชั้นหาว
มรุเจ้า เผ่าพุทธ ทุกข์ตรมหมอง
พอวชิร จับท้อง ขององค์อร
ให้รุ่มร้อน ดวงจิต จุติพลัน

เกิดแสงงาม กลางกาย ประกายจ้า
ออกกายา เทวาแถน แดนสวรรค์
พุ่งเวหาส วาบวาว สู่ด้าวพลัน
สถิตครรภ์ กันยา ชายาไท

บัดนั้น สีลวดี นารีรัตน์
พลันตื่นหลับ ประจักษ์องค์ ไม่สงสัย
ลุกขึ้นคลำ นาภี ปรีดิ์ปลื้มใจ
ได้ทายาท สมใจ ภูวดล

จึงเอนองค์ ลงนอน พักตร์ผ่องแผ้ว
ทุกข์สิ้นแล้ว แคล้วไกล ใจสุขสม
แนบข้างไท้ ใกล้ชิด นิทรารมณ์
นวลอนงค์ เหนื่อยหนัก จึงหลับไป



รุ่งทิพา ราชัน ตื่นฝันผึง
พรวดทะลึ่ง ทึ่งมอง อรหลับใหล
ให้ประหลาด วาบจิต พิศทรามวัย
เหตุไฉน บังอร นอนร่วมกัน

จึงตรัสเรียก เพรียกขาน ปลุกนางตื่น
ลืมตาฟื้น น้องยา แก้วตาฉัน
ตอบวจี พี่ไว อย่างไรกัน
ไฉนนั่น กัลยา มานอนเคียง

อรนุช สุดา ตาหลับใหล
กรรณแว่วใน ดำรัส สดับเสียง
องค์กษัตริย์ ตรัสถาม อยู่ข้างเตียง
จึงตื่นเมียง มองสบ ทรงภพพลัน

พอนเรนทร์ เห็นหน้า ชายารัก
อักอ่วนนัก พักตร์ฝืน ชื่นสุขสันต์
เหมือนดีใจ หมองทุกข์ คลุกเคล้ากัน
ยิ่งงามขำ นั่งจ้อง ต้องถอนใจ

ให้ลำบาก ยากเอ่ย ภิเปรยถาม
เรื่องติดตาม พราหมณ์เฒ่า เฝ้าสงสัย
ต้องระทม ตรมยาก มากเพียงใด
ภูวไนย ใคร่ฟัง คำกันยา

จึงเลียบเลียบ เคียงเคียง เลี่ยงเลี่ยงถาม
ต่อนงราม งามจิต ขนิษฐา
น้องมาถึง เมื่อใด นัยนา
ใครพามา วานบอก ตอบพี่ที

โฉมนงราม ฟังความ ภูบาลตรัส
จึงตอบกลับ มัฆวา พามานี่
เจ้าสวรรค์ ชั้นฟ้า สุขาวดี
ทรงปราณี อารีมาก ยากพรรณนา

ท่านพาขึ้น อัมพร นครหาว
วิมานพราว วาววับ งามหนักหนา
ดาวดึงส์ สวยซึ้ง ตรึงอุรา
เกินจักหา ใดเปรียบ เทียบไกวัล

ซ้ำปราณี มีใจ ห่วงใยน้อง
ทรงให้พร น้องคิด สัมฤทธิ์หวัง
แถมมอบดอก ปาริฉัตร บุษบัน
ของกำนัล ลูกจันทน์ผ้า หญ้าแพรกพิณ



บัดนั้น…โอกกากราช ราชา หน้าฉงน
ฟังพิกล นงเยาว์ กล่าวทุศีล
เห็นชรา พาออก นอกธานินทร์
ลับกายทิ้ง สิ้นรอย พลอยทุกข์ใจ

แต่พอกลับ ตรัสมา น่าเหลือเชื่อ
ประหลาดเหลือ เมื่อฟัง คำบอกไข
อ้างมหินทร์ ปิ่นหาว เจ้ากรุงไกร
อุ้มครรไล ไกวัล วังสุรินทร์

จึงถามพลัน กัญญา อย่าอสัตย์
เอ่ยดำรัส ตรัสเล่า เจ้าโฉมฉิน
ถึงเรื่องผ่าน พานพบ ประสบจริง
ให้พี่สิ้น สงสัย คลายสงกา

องค์โฉมศรี เทวี นารีรัตน์
ฟังดำรัส ตรัสย้ำ อย่ากังขา
น้องแถลง แจ้งตาม ความเป็นมา
ใช่วาจา เสแสร้ง แกล้งหลอกไท

ขอภูบาล ทรงพิจารณ์ กาลก่อนล่วง
น้องเคยลวง หลอกคำ ทรงธรรมไหม
ที่เล่าขาน ก็ตาม ความเป็นไป
ใช่เฉไฉ หมายกลบ หมกมลทิน

นฤบาล ฟังนาง ยืนกรานแจ้ง
ยังระแวง แคลงใจ ในโฉมฉิน
ถึงดำรัส ตรัสหนัก ถ้อยอรรถจริง
แต่ยังกริ่ง ยังสงสัย ไม่วายวาง

จึงนงนำ กำนัล ของขวัญได้
องค์อินทร์ให้ ก่อนกลับ เป็นหลักฐาน
ขึ้นมาเผย เฉลย แก่ภูบาล
ธ จึงผ่าน ข้ามไป ในกังวล

พอหลุดพ้น สงสัย ใจสุขสันต์
จึงถามพลัน ทันที ที่ประสงค์
ถึงทายาท สืบราชย์ มากร้อนรน
บรรลุสม ดังใจ ไหมงามงอน



เมื่อนั้น สีลวดี นารีรัตน์
ฟังดำรัส บพิตร อดิศร
พลันกระอัก กระอ่วนใจ ไม่สบมอง
หน้าแดงผ่อง ยองใย ให้ขวยอาย

ค่อยค่อยเผย เอ่ยคำ งึมงำตรัส
พอจักจับ ใจความ นางขยาย
ว่าสำเร็จ เสร็จลง ทรงผ่อนคลาย
ขอฤาสาย หายทุกข์ เป็นสุขเทอญ

พระทรงชัย ได้ฟัง พลันลิงโลด
ลืมองค์โดด โอบนาง พลางฮึกเหิม
หัวเราะร่า หน้าใส หาใดเกิน
รีบดำเนิน ตรงยัง ทวารา

พ้นทวาร ภูบาล พานรับสั่ง
เหล่ากำนัล เร่งพลัน ช่วยกันหา
เครื่องบำรุง พยุงครรภ์ ภรรยา
พร้อมหยูกยา สารพัด จัดมาไว

เผื่อน้องยา ข้าเป็นลม ได้ดมแก้
หรือยามแพ้ ท้องครรภ์ ทันแก้ไข
ชายาข้า ต้องเป็นสุข ไม่ทุกข์ใด
คลอดชายชาติอาชาไนย ให้ข้าชม