อยู่กันมาก็ชราแล้วหนอแก้วจิต
โอ้ชีวิตจักยั่งยืนไปคืนไหน
พอฟ้ามืดก็มุดมุ้งจรุงใจ
พอดับไฟยิ่งมืดหม่นทนเดียวดาย
พอหลับฝันครั้นได้ตื่นจึงชื่นอก
จนสับปหงกทนหลับต่อทั้งใจหาย
มันทนทานมานนานปีแล้วใจกาย
หากไม่ตื่นคงวุ่นวายใครหลายคน
เมียไม่มานหลานไม่วุ่นทุนเราน้อย
ทนนอนหนาวเย็นจ้อยจ้อยมากี่หน
ทุกวันนี้ห้าสิบปียังเป็นคน
แต่เป็นคนที่ค่อนข้างช่างชรา
เขาไปไหนต่อไหนไม่รู้แล้ว
บ้างไปเป็นกวีแก้วน่าอิจฉา
แต่นี่เราเหลืออดทนจนทำนา
หวังแค่มีข้าวปลาไม่ยากจน
แก่กว่านี้ไม่รู้ใครจะเลี้ยงดู
คิดไปเป็นพระครูอยู่สักหน
เห็นเขาเป็นทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่เวียนวน
เราดันเป็นคนจนอยู่ท่าเดียว
แม้ไม่ได้เป็นครูไม่น้อยใจ
แก่ปูนนี้ถึงแม้ใจยังโดดเดี่ยว
รู้มาจนหมดโลกเสียแล้วเชียว
เป็นได้แค่ดอกกระเจียวก็ปลื้มใจ
ดอกกระเจียวจร้า
โอ้ชีวิตจักยั่งยืนไปคืนไหน
พอฟ้ามืดก็มุดมุ้งจรุงใจ
พอดับไฟยิ่งมืดหม่นทนเดียวดาย
พอหลับฝันครั้นได้ตื่นจึงชื่นอก
จนสับปหงกทนหลับต่อทั้งใจหาย
มันทนทานมานนานปีแล้วใจกาย
หากไม่ตื่นคงวุ่นวายใครหลายคน
เมียไม่มานหลานไม่วุ่นทุนเราน้อย
ทนนอนหนาวเย็นจ้อยจ้อยมากี่หน
ทุกวันนี้ห้าสิบปียังเป็นคน
แต่เป็นคนที่ค่อนข้างช่างชรา
เขาไปไหนต่อไหนไม่รู้แล้ว
บ้างไปเป็นกวีแก้วน่าอิจฉา
แต่นี่เราเหลืออดทนจนทำนา
หวังแค่มีข้าวปลาไม่ยากจน
แก่กว่านี้ไม่รู้ใครจะเลี้ยงดู
คิดไปเป็นพระครูอยู่สักหน
เห็นเขาเป็นทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่เวียนวน
เราดันเป็นคนจนอยู่ท่าเดียว
แม้ไม่ได้เป็นครูไม่น้อยใจ
แก่ปูนนี้ถึงแม้ใจยังโดดเดี่ยว
รู้มาจนหมดโลกเสียแล้วเชียว
เป็นได้แค่ดอกกระเจียวก็ปลื้มใจ
ดอกกระเจียวจร้า
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
