ละครโรงใหญ่
การศึกษาเปรียบโรงละครใหญ่
จัดฉากงามตามวัยอย่างเหมาะเหม็ง
ฉากเด็กเล็กล่อเด็กให้ครื้นเครง
ทุกวันต้องร้องเพลงเล่านิทาน
สลับฉากเรื่อยไปไม่หยุดยั้ง
มุ่งปลูกฝังนิสัยให้รากฐาน
คล้ายวิพิธทัศนาอ่าโอฬาร
ไม่มีทุกข์สนุกสนานเบิกบานกัน
ฉากที่สองลองชมประถมวัย
ภาษาไทยอ่านเขียนเรียนกันลั่น
อุปกรณ์การสอนเป็นสำคัญ
งานครูนั้นดูเห็นเหมือนเล่นกล
คือจะต้องคล่องจัดคัดบทเรียน
ให้คิดเขียนอย่างสนุกทุกทุกหน
ก็คล้ายหัสนาฏกรรมอ่าอำพน
เรียนรู้ปนกับเล่นเป็นของดี
ฉากที่สามตามมาก็น่าชม
ได้แก่ฉากมัธยมของเรานี่
เริ่มซ้อมซักยักย้ายหลายวิธี
วิชามีมากนักชักเรื่อยไป
มีเคล็ดอยู่ที่ครูสร้างปัญหา
ให้เด็กสางสร้างวิชาขึ้นมาได้
นี่แหละสุขนาฏกรรมอ่าอำไพ
ความเป็นห่วงบ่วงใยยังไม่มี
แล้วเปิดเห็นเวทีที่กว้างใหญ่
มหาวิทยาลัยเป็นฉากสี่
ศิลปวิทยาอาชีพมี
เรียนเรื่องชีวิตมนุษย์รุดหน้าไป
ท่านอาจารย์ท่านไม่ใคร่จะสอน
ให้ค้นคว้าหาก่อนเป็นข้อใหญ่
โศกกับสุขมักคลุกเคล้ากันไป
เหมือนเรื่องในมหาอุปรากร
หม่อมหลวงปิ่น มาลากุล
ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ปี ๒๕๓๐
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
