ชนรู้ตัวว่าโง่ด้วยโมหัน
ดวงจิตพลันเปิดกว้างกระจ่างใส
ช่างนอบน้อมถ่อมตนกว่าคนใด
ดุจดั่งบัวบังใบในเบิกบาน
ดั่งแก้วพร่องรอเพิ่มเติมความรู้
ดั่งนักสู้คมในฝักมิหักหาญ
ชักออกมาขาววับประดับญาณ
ปรีชาชาญน่าชมมิข่มใคร
สองกรรณขอเปิดรับสดับเสียง
ดวงเนตรเพียงสองข้างสว่างใส
โอษฐ์เพียงหนึ่งครึ่งเดียวคอยเหนี่ยวใจ
เผยความนัยแต่ละครั้งระฆังทอง
ดวงจิตเย็นเป็นสุขมิทุกข์ร้อน
ตกตะกอนนอนก้นมิหม่นหมอง
รู้อภัยในผิดมิคิดมอง
คิดครอบครองใจเธอ เก้อทุกครา
ไพร พนาวัลย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
