เมื่อปีกแหว่งฉีกขาดด้วยพลาดท่า
ลงซบหล้าแรงอ่อนนอนแน่นิ่ง
ใจจึงหวนคืนหาเคหาสน์อิง
ซึ่งถูกทิ้งเบื้องหลังแต่ครั้งโน้น
เกล็ดลายงามฟุ้งฝุ่นมุ่นสีหมอง
ความผยองสยบจบบทโขน
ฉากวิมานเรื้อระย้ายตะโพน
เสียงตะโกนกลับกลายเหลือดายเดียว
โอ้เจ้ากลีบดอกไม้ที่ชายทุ่ง
หอมจรุงอ้างว้างบนทางเปลี่ยว
เสมือนหอมลอยย้ำคำลดเลี้ยว
สิ้นแรงเทียวคืนชม...สาสมแล้ว






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า