ระบัดบทรักช้ำตักษัย
นิทราหลับนอน ณ คอนไม้
ฤทัยร้าวรานปานจะกลืน
ดื่มด่ำแสงผ่องละอองพริ้ง
ห่มผิงแสงดาวพราวล้านหมื่น
รอรุ่งปรุงใจผันในคืน
น้ำค้างเกาะยืนไม้ใบบาง
เฝ้าคอยรอยพาชะตากรรม
น้อมนำเนื้อคู่ไม่รู้หมาง
เพียงส่งเสียงร่ำมิอำพราง
เปิดทางถึงเธอเมื่อเจอพบ

ท่านไหนเข้าใจความรู้สึกคุณนกน้อยบ้างคะ...เหงาเนอะ...




ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า