เจ็บระกำช้ำฟกเหมือนตกตึก
ทรวงระทึกแหลกเหลวดั่งเปลวแก้ว
แทงทะลุเนื้อหนังไปทั้งแนว
ดิ้นกระแด่วแผ่วครางอยู่กลางเพลิง
เพราะสตรีแสนสวยร่ำรวยรัก
มาทายทักมักคุ้นหมกมุ่นเหลิง
พาฤทัยไหวเพริดจนเปิดเปิง
จนเสียเชิงชายชาญแทบปราณวาย
หลงระเริงเพลิงรักชนักติด
สำคัญผิดคิดรักมิพักหน่าย
ดั่งบอลลูนลอยล่องมิพร่องพราย
ลมมลายคลายเกลียวไร้เกี่ยวพัน
ล่วงละลิ่วปลิวคว้างตรงข้างตึก
กระตุกยึกสุดยั้งเสียงดังลั่น
กระดูกเหลวปี้ป่นทั้งทนต์กรรณ
ร่างกายนั้นยับเยิน เกินบรรยาย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
