มีกุหลาบดอกเดียวก็เหี่ยวนัก
กริ่งนงลักษณ์...เจ้าเห็นเป็นการหมิ่น
ตริว่าพี่หยามเหยียดเกลียดยุพิน
สายสวาทจักวิ่นสิ้นสัมพันธ์
ได้พินิจบทกลอนเจ้าวอนเว้า
อุบ๊ะ! เรา...ควรปลุก...กระตุกขวัญ
เหี่ยวมิเหี่ยว...นั้นไซร้...ใช่สำคัญ
ลูกผู้ชาย...ควร ฤ สั่น...ประหวั่นไป
อย่างมากก็แค่เฉาะเลาะช้างน้อย
มีเป็นร้อย...มิกระหนก...อกหวามไหว
อยากจะบั่นก็บั่นหั่นตามใจ
แค่นงไพร...ผลิยิ้ม...ก็อิ่มเอม
หยิบกุหลาบเหี่ยววางอย่างช้าช้า
ประสงค์ว่า...ยุพยง...คงเกษม
ผิว์ลาวัณย์สุขี...ก็ปรีดิ์เปรม
สุข Same Same เฉกเฉลา...เพรายุพาน
ศรีเปรื่อง
ผู้ชายสีน้ำทะเล
๖ ม.ค. ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
