แม้เรือนร่างยังสถิตย์ชีวิตอยู่
แต่ก็รู้อนาคตหมดความหมาย
ชีวิตนี้ถ้าขาดนางมาข้างกาย
ก็เหมือนชายสิ้นเชิงเริงภิรมย์
แล้วจะอยู่ตอไปเพื่อใครเล่า
ในเมื่อเราล้นทุกข์สิ้นสุขสม
ชีพเหมือนถูกลอยแพแค่รอจม
เหมือนมีลมหายใจไปวันวัน
อยู่แต่ตัวหัวใจไม่อยู่ด้วย
ถึงไม่ม้วยชีวาไม่อาสัญ
เหมือนซากศพเดินได้ดีไรกัน
ไม่เหมือนพันทองหรอกบอกให้ฟัง..
มีหัวจิตหัวใจให้รู้สึก
ว่าส่วนลึกเริ่มท้อต่อความหวัง
จึงคร่ำครวญหวนพากย์จากภวังค์
ให้ร้อยชั่งเห็นใจอย่าได้เมิน..


กลายเป็นกลอนแปดจนได้...





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า