วันหนึ่งเมื่อฉันไม่เหลือใคร
มองไปทางไหนก็มีแต่ความเงียบเหงา
ทุกสิ่งมีแต่ความว่างเปล่า
เหลือไว้เพียงรอยเศร้า...กับคราบน้ำตา
ฝากถึงคนที่เคยรัก
ที่ทำให้รู้จักความโหยหา
ทำให้คิดถึงอยู่เรื่อยมา
แม้บัดนี้กาลเวลาจะผ่านไป
หัวใจยังคงคิดถึงอยู่
แต่ไม่รู้เธอจะคิดถึงฉันไหม..
หรือวันนี้เธออาจมีใคร
คอยอยู่ชิดใกล้เคียงข้างกายทุกวันคืน
ฉันคนนี้จมอยู่กับความเหงา
กับร่องรอยความเศร้าอย่างสุดฝืน
ใช้ชีวิตทนอยู่อย่างกล้ำกลืน
เหมือนกับยืนอยู่ในโลกนี้ตามลำพัง
วันหนึ่งเมื่อฉันไม่เหลือใคร
มองไปทางไหนก็ไร้ความหวัง
ชีวิตต้องก้าวไปตามลำพัง
ปล่อยทิ้งความหลังไว้กับวันวาน
เป็นไงครับ...ฝีมือกลอนเปล่าของผมพอใช้ได้หรือยัง....
Orion264(มือขวา)
๑๕ ธค ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
