นั่งเขียนกลอนตอนง่วงล่วงห้าทุ่ม
จิตใจกลุ้มรุมเร้าเศร้าสุดฝืน
คิดถึงน้องทุกวันนะขวัญยืน
ทนกล้ำกลืนฝืนทนตราบชนม์วาย
คงสร้างกรรมมามากจึงยากนัก
พบคนรักมักวนดั่งคนพ่าย
อยู่ห่างกันฟั่นเกลียวอย่างเดียวดาย
ได้แนบกายเพียงฝันนับวันรอ
เถิดสักวันคงพ้นวังวนทุกข์
ได้พบสุขด้วยกันไม่หวั่น,ย่อ
แม้ชาติหน้ามีจริงจับกิ่ง,กอ
ร่วมปลูกช่อรักเดียวร่วมเกลียวกลม
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
