จิตก็ครุ่น...ถึงหนึ่งนาง...สะอางศรี
แม้คืนวัน...ผันผ่าน...มานานปี
ภาพนารี...ยังกระจ่าง...กลางหทัย
เธอเป็นคน...ยิ้มสวย...รวยเสน่ห์
มาดก็เก๋...ปาดอุรา...พาหวั่นไหว
อีกเป็นคน...มากล้ำ...ด้วยน้ำใจ
ถูกนิสัย...เลยสนิท...เป็นมิตรกัน
แล้วด้วยความ...ที่หวังไป...ไกลเกิน "เพื่อน"
จึงเอ่ยเอื้อน...ความใน...ตามใจฝัน
มิตรภาพพังยับ...ในฉับพลัน
เพราะผมนั้น...เผลอจิต...คิดงมงาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
