ฝืนปากกาพาไปมิให้จอด
จิ้มคีย์บอดลอดลดถดถอยหลง
เรื่องจะแต่งแห่งนั้นฉันยังงง
บอกตามตรงว่าจนขัดสนความ
จะกลอนรักกลอนหลงคงไม่ไหว
แต่งอย่างไรกลอนรักจักขอถาม
แต่งมิเป็นเร้นคู่อยู่ทุกยาม
รสวาบหวามย้อมใจมิใคร่มี
อยากแต่งกลอนตลกก็ตกหล่น
ด้วยยากจนมุกขำยำใส่สี
จะละเลงคารมคมวาที
โอ้ช่วงนี้มิอาจขำให้หนำใจ
หรือแต่งกลอนเศร้าโศกวิโยคสุข
จะเอาทุกข์หลายหลากมาจากไหน
เพื่อละเลงถ้อยคำชอกช้ำใน
เพราะหทัยสุขีทุกวี่วัน
จะแต่งแนวธรรมะสาระเล่า
ก็มิเข้าใจล้ำพระธรรมขันธ์
กลัวเข้าป่าเข้าดงพางงงัน
บาปกรรมนั้นจะตกอาตม์ให้หวาดจินต์
จึงแต่งกลอนอ่อนเชิงระเริงถ้อย
สู้เรียงร้อยเรื่อยไปฤทัยถวิล
เพียงแค่ผ่านสายตาคนชาชิน
แม้ยอมยินสักนิดคิดขอบคุณ
Orion264(มือขวา)
ช่วงนี้หมดมุก..............นี่แหละกลอนพาไปของแท้....คิดไม่ออกว่าจะเขียนเรื่องอะไรแต่อยากเขียน....
ขอบคุณที่เสียเวลาเข้ามาอ่าน......
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
