ขอขอบคุณข้อมูลเค้าโครงเรื่องเดิมจาก “ผันทนชาดก”
http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt24.php
หมีกับไม้สะคร้อ
ขอแต่งกลอนชาดกสาธกอ้าง
เป็นตัวอย่างบุคลาธิษฐาน
จากเรื่องพระพุทธองค์ทรงประทาน
บ่งเหตุการณ์ครั้งเก่านานเนามา
แม้นสำนวนโวหารกลอนกานท์ด้อย
การเรียงร้อยลดหลั่นไม่หรรษา
ขอปวงปราชญ์สมเพชเวทนา
เว้นนินทาถ้อยคำอันกำจาย
“กาลครั้งหนึ่งหมีป่าเหนื่อยล้านัก
จึงนอนพักกายตนใต้ต้นไม้
ช่วงกำลังหลับตามเคลิ้มสบาย
เพียงครู่ได้หมองหม่นไม้หล่นทับ
เป็นเหตุให้หมีป่าผวาตื่น
พร้อมกับยืนขึ้นพลันแล้วหันขวับ
แทบอยากจะกระโจนไวเข้าไปงับ
แค้นใจกับกิ่งสะคร้อหน้างอนัก
แสนหงุดหงิดเหลือทนกับต้นไม้
อยากจะใช้อุ้งเท้าหน่วงน้าวหัก
พลันพบหนึ่งพรานป่าเข้ามาทัก
จึงแนะหลักตัดกอสะคร้อทน
เพียงนายพรานฟังย้ำถ้อยคำหมี
ก็เดินรี่เร็วไวเข้าไปก่น
ตัดโค่นล้มกิ่งกอสะคร้อจน-
เทวาหม่นร้าวรานวิมานทอง
รู้สึกแค้นหมีป่าออกมาชี้
ให้ฆ่าหมีตัวนั้นขนมันผ่อง
เป็นเหตุให้พรานป่าหันมามอง
พร้อมไล่ถองหมีนั้นได้ทันการ”
ชาดกเรื่องหมีกะไม้สะคร้อ
สุดท้ายหนอต่างว่าอวสาน
สาเหตุจากขาดให้อภัยทาน
จึงถูกพรานทำร้ายตกตายตาม!ฯ
อริญชย์
๑๕/๑๐/๒๕๕๖
ปล.สำนวนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่คิดว่าคงพอจับเนื้อหาสาระได้พอสมควรนะ ทุกท่าน
ขอขอบคุณทุกท่าน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
