.jpg)
กลิ่นผกากรุ่นหอมพะยอมป่า
หอมเกินกว่าทวยพบูที่ชูช่อ
อยากจะเด็ดเจ้าดมชมให้พอ
เกรงแต่ก็ดอกงามจะทรามโทรม
ครั้นปล่อยเจ้าคากิ่งมิทิ้งต้น
เกรงแดดฝนลมพัดกระหวัดโหม
จะมีไหมใครเล่าเฝ้าประโลม
ยามกิ่งโน้มลงดินอาจสิ้นใจ
ได้แต่ทอดถอนจิตเกรงผิดพลาด
แม้ตัดเยื่อใยสวาทมิขาดได้
จึงปล่อยเจ้าหอมงามตามเป็นไป
แล้วรอให้ร่วงโรยโดยฤดู
หอมเกินกว่าทวยพบูที่ชูช่อ
อยากจะเด็ดเจ้าดมชมให้พอ
เกรงแต่ก็ดอกงามจะทรามโทรม
ครั้นปล่อยเจ้าคากิ่งมิทิ้งต้น
เกรงแดดฝนลมพัดกระหวัดโหม
จะมีไหมใครเล่าเฝ้าประโลม
ยามกิ่งโน้มลงดินอาจสิ้นใจ
ได้แต่ทอดถอนจิตเกรงผิดพลาด
แม้ตัดเยื่อใยสวาทมิขาดได้
จึงปล่อยเจ้าหอมงามตามเป็นไป
แล้วรอให้ร่วงโรยโดยฤดู
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
