มวลมาลีแสนงามด้วยความหอม
น่าดมดอมแย้มบานผ่านนาสา
ล่วงทิวาราตรีที่ตรึงตา
ไม่นานก็โรยราไม่น่ายล
กระดังงาลนไฟถูกใจนัก
อยากมอบรักภักดิ์เต็มอย่างเข้มข้น
อย่าเจ้าแง่แสนงอนจงผ่อนปรน
เดี๋ยวจะพ้นวารวัย,หาใครมอง
“ไพร พนาวัลย์”
พ่อมดแดง แฝงกาย มาร่ายเวทย์
หาอ้างเหตุ เจตจง จำนงข้อง
หวังดีหรือ บีฑา มิกล้าลอง
ลอบเมียงมอง จ้องมา ผกาไพร
กระดังงา ล้าหม่น ไร้คนเหนี่ยว
ดอกแห้งเหี่ยว เซียวนั่น มันก็ใช่
แต่ต้นยัง อยู่เด่น มิเป็นไร
ตายที่ไหน มิต้องห่วง อย่าลวงกัน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
