ตัวฉันมี ดอกโศก วิโยคแท้
ในดวงแด ช้ำฟก โอ้..อกเอ๋ย
น้ำตาไหล ไม่ลด หดแห้งเลย
นอนกอดเกย-ความเหงา เศร้าฤดี..
..เมื่อไรหนอ ดอกโศก จะโบกพลิ้ว
ลอยละลิ่ว ปลิวพราก จากวิถี
น้ำจากตา หายหด หมดซักที
หรือโศกนี้ มิคลาย..จวบวายปราณ
ดอกเอ๋ย..ดอกโศก
ยามกิ่งใบไหวโยกยิ่งโศกแสน
แว่วลำนำทำนองของหมอแคน
ดั่งเพลิงแค้นย้ำตอกช้ำชอกแด
เจ้ามาทิ้งเสียงขลุ่ย..ลืมทุยหรือ
ไปฝึกปรือลำแคนเสียงแล่นแตร๋
ทิ้งพี่นั่งร้องไห้ใต้ต้นแค
ถูกลอยแพแล้วหนอ..ขอลาเอย
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
