ร้อยมาลัยดอกหญ้าประสายาก
ทนลำบากต่างถิ่นดิ้นรนไขว่
แปลกภาษาแปลกรสสักเพียงใด
ยังอุ่นใจดินเดียวที่โยงกัน
หนาวน้ำค้างพรำเม็ดสะเก็ดแผล
อยู่แดนเดี่ยวเหลียวแลร้างเลือนฝัน
โอ้รังเอ๋ยลาลับนับหมื่นพัน
มิกล้าหวังมีวันหันหวนคืน
ดอมดอกหญ้าดวงหอมคอยปลอบเตือน
แม้ห่างเรือนห่างรักหักใจฝืน
เมื่อเลือกลบมิเหลือแม้เชื้อฟืน
อดทนยืนต่างฟ้าก้มหน้ารับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
