ยามฟังเพลงลาทีทีปากน้ำ
เหมือนตอกย้ำความหลังให้หลั่งไหล
สถานตากอากาศบางปูไซร้
เราเคยให้อาหารแก่นางนวล
ตรงสะพานถ่ายภาพแสนซาบซึ้ง
ยังคำนึงถึงใครยามไห้หวน
วัดอโศการามยามเชิญชวน
ใจเจียนจวนจะขาดยามคลาดคลา
ริมน้ำหน้าศาลากลางบนทางเท้า
ที่สองเราร่วมเดินเพลินริมท่า
จับก้อยเกี่ยวจูงกันวันกลับมา
จำใจลาน้องนางเดินทางไกล
แต่มินานใจนางก็ห่างเหิน
คงเพลิดเพลินเยี่ยมเยือนกับเพื่อนใหม่
ต่อจากนั้นต่างคนก็ต่างไป
ฟังทีไร เพลงปากน้ำ ชอกช้ำเกิน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
