นั่งเขียนกลอน ตอนดึก ให้นึกหวั่น
พร่ำรำพัน ถึงน้อง ใจหมองเหม่อ
เฝ้ารอคอย กานดา หวนมาเจอ
จนละเมอ เพ้อฝัน ทุกวันคืน..
..เฝ้ารอแล้ว รอเล่า ทั้งเช้า-ค่ำ
ยังจดจำ วันวาน เคยหวานชื่น
จึงเรียงร้อย จำนรรจ์ ถึงขวัญยืน
แซมสะอื้น แทนซึ้ง..ส่งถึงนาง
นั่งอ่านกลอน ตอนเที่ยง กลัวเพลี่ยงพล้ำ
ให้ระกำ ช้ำหม่น ทนเหินห่าง
น้ำตาร่วง อาบแก้ม แซมสองปราง
รักมาจาง จากไกล ไม่หวนคืน
จะกลืนข้าว กลืนน้ำ แสนช้ำชอก
ดั่งหนามยอก ดวงใจ ฤทัยขื่น
เรี่ยวแรงล้า กว่าใคร ได้หยัดยืน
ความสะอื้น ฝืนเฝ้า ตามเย้าเยือน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
