จนอายุปูนนี้ยังมีพลาด
น่าอนาถหัวใจหาใครช่วย
ครูเจ้าขาอย่ายำเอื้ออำนวย
มันงงงวยทุกคราวเจอสาวงาม
เปิดตำราไม่ทันมันหวั่นหวาด
กลัวจะพลาดบกพร่องหากมองข้าม
นานนานได้เจอทีมิได้ความ
เพราะนงรามเก่งกล้าจึงน่าเรียน
หัวไม่ดีเรียนไปก็ไม่จบ
จะให้ครบวิชาจงอย่าเฆี่ยน
เมื่อไหร่หนอจะเต็มร้อยเล่มเกวียน
ต้องจุดเทียนบูชากี่คราครั้ง
อยากจะได้ครูใหม่ยังไม่เก่ง
ที่ไม่เร่งรีบร้อนจะสอนสั่ง
ครูฝึกสอนยิ่งดีไม่ตีดัง
จะให้นั่งให้นอนช่วยสอนที
น.ร. “ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
