ฉันกินละมุดได้แค่ครึ่งลูกก็เลือกที่จะโยนมันลงเป็นปุ๋ยให้กอสะเลเต
แม้จะเลือกเอาลูกที่สุกงอมจนเกือบเละ แต่รสชาติของมันก็จืดชืดสิ้นดี บอกให้รู้ว่ามันถูกพรากจากต้นตั้งแต่ยังไม่เริ่มสุก
คิดถึงเพลงยาวพยากรณ์กรุงศรีอยุธยาขึ้นมาตะหงิดๆ
ฉันเพิ่งจะวางหนังสือเรื่อง “ความลับของดอกไม้” (flower confidential) ผลงานของ เอมี่ สจวร์ต (Amy Stewart) แปลโดย พลอยแสง เอกญาติ
ดอกไม้ที่ขายอยู่ทั่วไปนั้นถูกเพาะเลี้ยงปรับแปลงสายพันธุ์จากเดิมไปมาก
ฉันรู้สึกว่าดอกไม้ไม่ค่อยหอมมานานแล้ว และดอกไม้ที่ขายอยู่นั้นถึงจะมีกลิ่นหอม ฉันก็ไม่กล้าดม
เพราะดอกไม้เหล่านั้นถูกระดมฉีดพ่นสารเคมีทั้งเพื่อกำจัดแมลงและเพื่อรักษาสภาพ เมื่อไม่นานมานี้ฉันเจอพวงองุ่นอยู่ในกอกระถิน
ฉันหวนรำลึกได้ว่าฉันเป็นคนเอามันมาทิ้งไว้เองเมื่อมันเริ่มเป็นสีน้ำตาล ผ่านไปหลายสัปดาห์องุ่นพวงนั้นแม้จะหมองคล้ำไปบ้าง
แต่ยังคงเป็นพวง ไม่หลุดจากขั้ว และไม่เน่าเปื่อยเป็นปุ๋ยคืนผืนดิน ฉันตระหนกและตระหนักว่าผลไม้ที่กินเข้าไปทุกวันนี้ใกล้จะไม่เป็นผลไม้เข้าทุกที
สิ่งสำคัญที่ดอกไม้ต้องสูญเสียไปเพื่อแลกกับดอกที่โตขึ้น สีสดสวย และไม่หลุดร่วงง่าย คือความหอม
ปัจจุบันนี้ถึงกับต้องฉีดน้ำหอมให้ดอกไม้กันแล้ว
มนุษย์ปรับดอกไม้เพื่อการค้า แต่ก็ยังปรารถนาให้มันเหมือนดอกไม้จริงๆ
ฉันรักกุหลาบมอญสีชมพูหวานหน้าบ้าน ฉันเฝ้ารอเวลาที่เธอผุดดอกตูมขึ้นตรงปลายยอด แล้วคลี่กลีบบาน
กลิ่นหอมโชยชื่นเมื่อยามซุกจมูกสัมผัสกลีบและเกสร กุหลาบบานแล้วต้องรีบดมเพราะเพียงโดนลมฝนวันสองวันกลีบก็ร่วงพรูแทบใจสลาย
แต่กระนั้นฉันก็ยอมรับสภาพของเธอ และชื่นชมเธออย่างที่เธอเป็น
ค่ำลง...บานเย็นที่บานสะพรั่งก็อวลกลิ่นบอกเวลา วันไหนดอกแก้วบาน บุหงาส่าหรีบาน ถือเป็นวันพิเศษ
อินถะหวาที่เคยบานพรึ่บพรั่บเพิ่งเข้าสู่โหมดร่วงโรย ไม่อย่างนั้นกลิ่นจะตลบอบอวลไม่แพ้ใคร
ฉันชอบดอกไม้หอมและอยากให้ดอกไม้เป็นดอกไม้...ไม่ใช่สินค้าที่ต้องเร่งโตเร่งขาย ต้องเพิ่มปริมาณเพื่อแปรเป็นจำนวนเงิน
อ่านถึงบท “ไร่ดอกไม้ใต้กระจก” แล้ว ฉันรู้สึกเศร้าใจ
เหมือนดอกไม้ถูกคุมขัง ไม่มีโอกาสที่จะได้สัมผัสสายลมและสายฝน ...ไม่เคยรู้จักฤดูกาล
๑ กันยายน ๒๕๕๖
เพรางาย มณีโชติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
