(เหตุการณ์ที่๒ พยาบาลเวรดึกห้องคลอด)
(โคลง๔สุภาพ)
๐จากแฟลตอยู่ฟากข้าง- หลังมา
ห้าทุ่มครึ่งถึงครา เปลี่ยนเข้า
แม้นดึกดื่นนิทรา สงัด
สาวหนึ่งหากเร่งเร้า รีบก้าวให้ทัน
๐ผ่านทางอันรกเรื้อ เหลือหลาย
เธอย่างอย่างมุ่งหมาย มิช้า
ก็ห้องคลอดไปสาย อาจเสี่ยง
หน้าที่พยาบาลกล้า ย่อมล้วนสำคัญ
๐แต่ตึกนั้นห่างห้อง พักไกล
เดินเหนื่อยต้องทำใจ ก่อนก้าว
เดือนดึกเด่นไฉไล พอส่อง ทางเฮย
เงียบเชียบช่างโน้มน้าว แน่งน้อยสยิว
๐ทิวไผ่พลิ้วแผ่วเอื้อ อนงค์หนาว
ยะเยือกหยาดน้ำค้างพราว พุ่มหญ้า
จิ้งหรีดร่ำร้องราว เมินหวั่น วิเวกนอ
หากแต่หญิงเย็นหน้า นึกน้อมสุสาน
๐เสียงหอนผ่านโสตซ้ำ แซมสกนธ์
นี่หมู่หมาแกล้งคน สะท้าน
บรู๊วบูร๊วอยู่เวียนวน วธูสั่น
แต่ละก้าวก็คร้าน คืบคล้ายแข้งแข็ง
๐ยิ่งแสยงยิ่งแย่ยื้อ ปลายทาง
ค่อยอุ่นใจคลายคราง ครู่สั้น
เพราะหนุ่มพักตร์ใสพลาง เดินคู่
เป็นเพื่อนกลางทางกระชั้น ชิดแล้วชวนคุย
๐ "ดุ่ยดุ่ยเดินเหตุด้วย เวรเหรอ?"
"นี่แน่ะฉันและเธอ เพื่อนพ้อง"
"จำได้บ่เคยเจอ กันบ่อย?"
"หน้าหล่อน้อยน้อยต้อง ตรึกคล้อยความหลัง"
๐นงเยาว์ยังอุ่นเกล้า สขิเคียง
ค่อยนึกค่อยทวนเพียง เพื่อนอ้าง
เอ????หน้าช่างคุ้นเอียง ขวาส่อง
เอ๊ะ!นี่!อ้าว!ตาค้าง! หนุ่มนี้ผะผี!!!!
๐หน้ามีไฝเลือดล้วน ซิบหนอง
อนิจจานงสยอง ย่างจ้ำ
โอ้ตายกลับมาครอง ตึกเก่า
เธอวิ่งร้อยเมตรล้ำ กว่าเท้าม้าถอง
๐หน้านองน้ำเนตรร้อง เหมือนเบลอ
ผองเพื่อนตึกคลอดเจอ ต่างอึ้ง
"นี่เธออะไรเหรอ? บอกหน่อย"
โอ้แม่งามขำบึ้ง บ่นบ้างพลางละเมอ
๐เพ้อพร่ำเพื่อนก็พร้อม รับฟัง
เพราะย่อมเข้าใจยัง เหตุไห้
ปะติดปะต่อเรื่องตกภวังค์ กันหมด
แล้วกรีดร้องอย่างไร้ จริตผู้พยาบาล
๐แต่นั้นวารเกือบใกล้ เวรตน
ต่างตกลงวานคน ย่างข้าง
เดินเป็นสักสามสกนธ์ กลับคู่
เพื่อนจึ่งบ่เร้นร้าง ล่อให้ผีแผลง โอ้นอฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
