บ้างเป็นแสงส่องทางบ้างน้ำใส
บ้างยาดีกินแล้วหายจากป่วยไข้
บ้างเปรียบไว้ดั่งผ้าห่มคราหนาวเหน็บ
บางคนเปรียบความรักดั่งน้ำสังข์
ที่รินหลั่งดั่งน้ำทิพท์ให้คลายเจ็บ
บางคนเปรียบดั่งกับพรของทวยเทพ
บ้างดั่งเสพบทกวีที่พริ้งเพราะ
มีความรักที่ไหน ไม่ มีทุกข์
มีความสุขวาดฝันไว้มั่นเหมาะ
เดินเกี่ยวมือฟันฝ่าไม่มีท้อ
มีเพียงเราสองคนพอในโลกา
หากชีวิตเป็นดั่งนิยายน้ำเน่า
ใยสองเราจึงต้องจากกันเล่าหนา
ฤ ลืมแล้วหรือไรคำสัญญา
ตราบจนฟ้าดินมลายไม่คลายปม
ใครจะเปรียบความรักดั่งน้ำตาล
ฉันขอพาลเปรียบความรักดั่งยาขม
ใครจะเปรียบความรักดับทุกข์ตรม
แต่วันนี้ฉันห่มความเดียวดาย
คารมจมโคลน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
