สองเราอยู่คู่กันวันฟ้าครึ้ม
เมฆทึมทึมสีเทาลอยเข้าฝั่ง
ลมกระโชกโบกโบยโปรยปึงปัง
สองเรานั่งแนบเนาเฝ้าเชยชม
เสียงฟ้าร้องเปรี้ยงปร้างอยู่ข้างนอก
ดั่งจะบอกให้เรารีบเข้าร่ม
กลัวสายฝนหล่นพรางลงพร่างพรม
อีกสายลมห่มสาวให้หนาวกาย
เมฆสีดำคล้ำหม่นดั่งคนเหงา
ที่คอยเฝ้าสาวงามยามเดือนหงาย
แต่คืนนี้ฟ้าหม่นยามฝนปราย
ขอพระพายช่วยพา รักมาเยือน
“ไพร พนาวัลย์”
มัวแต่ดูกุหลาบไฟ โดนคุณหมอแซงจ้อย..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
