ทิ้งคนรอ รอไป ไม่เหลียวแล
Moo Dum
สิบเอ็ดปีที่ผ่านมินานหนอ
เคยเคลียคลอทุกคืนชื่นกับแม่
ด้วยรักเธอเอ่อท้นล้นดวงแด
คลาดกายแม้แป๊บเดียวเหลียวหาพลัน
ชี้นกเห็นเป็นไม้ตามใจคล้อย
อยากได้สร้อยซื้อทองเป็นของขวัญ
มอเตอร์ไซด์ใหม่หนึ่งบึ่งทุกวัน
ผ้าแพรมันเข้มจางเนื้ออย่างดี
จะเที่ยวไหนไปด้วยช่วยถือจ้อง
ซ้ายหิ้วของต่องแต่งแป้งลิปส์สี
ยืนฟังซอผ่อลำตัดคอยพัดวี
ซื้อโรตีไอติมส่งยิ้มมา
น้ำพริกแดงแกงส้าว่าเพ็ดเผ็ด
รีบเ้ตล็ดอกแอ่นซื้อแฟนต้า
รื้อใบจากลากลอนคู่ปูหลังคา
ตีเฌอร่ากั้นรั้วกลัวถ้ำมอง
เหนื่อยจากงานพานพับหลับมิตื่น
รู้ตัวฟื้นอีกทีเกือบตีสอง
ลมโชยฉิวหวิวอุราฟ้าคะนอง
ละนวลน้องอยู่ไหนไร้สกนธ์
ชวนขยาดสาดซ่าคลื่นบ้าคลั่ง
กอดเข่านั่งพิงเสาเหงาหมองหม่น
สิบเอ็ดปีที่หวานซ่านกระมล
ซับหยาดฝนรินไหล...ใช่น้ำตา
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
