หมองหม่น มนเหน็บหนาว
ความรวดร้าว พราวทรวงฉัน
ห้วงห้อง นองจาบัลย์
แสนไหวหวั่น จนสั่นทรวง..
..ครั้นครา เข้าหน้าฝน
เหงามากจน แทบล้นห้วง
อุ่นไอ ให้ตักตวง
ก็ลับล่วง จากดวงมาน..
..แว่วมา มิซาสร่าง
กบ-อึ่งอ่าง ต่างประสาน
สำเนียง เสียงกังวาน
ยิ่งร้าวราน สุดทานทน..
..เมื่อไหร่ ไอ้..ฝนบ้า
ที่ร่วงมา จากฟ้าหน
หยาดหยด หมดเบื้องบน
ให้ดวงมน พ้นเงียบงัน..
..คราใด ฝนไหลหลั่ง
หนาว-เหงาจัง ไร้ฝั่งฝัน
ดุจฟ้า มาแกล้งกัน
ให้โศกศัลย์ นิรันดร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
