เพียงดอกไม้ดอกหนึ่งซึ่งเสาะหา
คนรู้ค่าถนอมรักมิผลักไส
หวังรอเธอเด็ดดอมพยอมไพร
ประดับใจอ่อนละมุนได้อุ่นจินต์
อยู่ท่ามทางกลางดินถิ่นพงพฤกษ์
รับรู้สึกว่าใครใฝ่ถวิล
จะเฝ้าภักดิ์เพียงเธอเสมอชีวิน
ฝากสายลมโรยรินกลิ่นรำจวน
แจกันใจสเน่หาอย่าห่างเห
แม้รักเร่ต้องวิโยคโศกกำสรวล
มาลัยน้อยชอกช้ำคงคร่ำครวญ
ขออย่าด่วนลืมกัน..โปรดสัญญา
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
