ช่วงชีวิตลิขิตฟ้าชะตาตก
ในหัวอกหม่นหมองดั่งกองขอน
มันมืดมิดจิตล้าในสาคร
ถูกใบบอนปิดบังแทบพังภินท์
มองหาใครเป็นเพื่อนดั่งเดือนเสี้ยว
ต้องดายเดียวเดี่ยวโดดดั่งโขดหิน
ไร้แม้เงาเมฆาห่มวาริน
มิยลยินยามเย็นไร้เพ็ญจันทร์
ท้องนภาฟ้าหม่นต้องทนสู้
อยากจะรู้เบื้องหน้าที่ฟ้ากั้น
จะมีไหมแสงสูรย์เพิ่มพูนพลัน
หรือเพียงฝันลมลมไร้พรหมพร
หายใจยาวเต็มปอดยืนกอดอก
มิสะทกสะท้านถึงกาลก่อน
ก้าวออกไปข้างหน้ามิอาทร
ขอราญรอนอุปสรรคที่กวักมือ
จะต้องผ่านวันนี้ที่ทุกข์ยาก
ถึงลำบากเพียงใดต้องไว้ชื่อ
ดั่งแสงเทียนใกล้ดับจับกระพือ
เพราะนั่นคือแสงทองที่ส่องทาง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
