รอยเท้าย่อมถูกกาลเวลาเคี้ยวกลืน
ยามเมื่อสายลมเมืองอื่นโอบรัดกายฉัน
ถึงอยู่ใต้ร่มชายคาฟ้าเดียวกัน
ก็ ย า ก ผู ก พั น ดั ง ห วั ง ใ จ
หากเธอผินหลังให้ศรัทธา
ฉันคง มิ ก ล้ า สร้างฝันใหม่
ยิ่งรักลึกซึ้งสักเท่าใด
ยิ่งดลให้ใจร้าวละเมอ
ลมเปลี่ยนทิศ ปลิดดอก ฟอร์เก็ต มี น็อต เกลื่อนทาง
น้ำฟ้ายังค้างใบบาง หน้าต่างแย้มเผยอ
กระถางดินเผาแตกกระจายบนทางเท้าจนหาชิ้นส่วนไม่เจอ
แท้แล้วฉันยังอยู่ในความพอใจของเธอ ห รื อ ไ ม่ มี ?
'คิ ด ถึ ง กั น บ้ า ง ไ ห ม ? ข อ ใ ห้ บ อ ก
ฉั น จ ะ ร อ เ ธ อ ที่ ฟ้ า ต ะ วั น อ อ ก ของพรุ่งนี้
ปลายปากกามีความคิดถึงโบยบินอย่างเสรี
บันทึกฝันร่วมกันอีกครั้งได้ไหมคนดี ที่ ห่ า ง ไ ก ล '
มิ ถุ น า ม า เ ยื อ น แ ล้ ว
ระฆังแก้วกังวานไหว
ฟังสิ! ฟังด้วยใจ
ห รื อ เ ธ อ มิ เ ค ย ไ ย ดี เ สี ย ง ใ ด จากฝนเลย.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
