โปรดจงดล คนไกล ให้หวนคืน
ผูกหัวเรือเพื่อพายแนบชายฝั่ง
น้ำไหลหลั่งลดเลี้ยวเป็นเกลียวคลื่น
จังหวะที่เธอรีบลุกขึ้นยืน
ก้าวเท้าลื่นเรือเอียงเสียงหวีดวาย
ลืมสิ้นหมดโดดตูมขยุ้มผม
ก่อนจะจมลงดิ่งน้ำปิงหาย
ล็อคตัวพลันกรรเชียงยอมเสี่ยงตาย
พุ่งมือซ้ายคว้ารากฟากฝั่งทัน
จึงรู้จักรักเธอแรกเจอเห็น
เทพพิเรนทร์ดลหวังดังจินต์ฝัน
บังเกิดเหตุเภทภัยนัยสำคัญ
บุพเพสันนิวาสพาดดวงใจ
คอยอำนวยช่วยเหลือเมื่อตกยาก
น้ำเชี่ยวกรากพัดพาท่วมนาไร่
จากบ้านเรือนเลื่อนลามาแต่ไกล
ขออาศัยชั่วครั้งยังวัดวา
พอเบื้องบนฝนซาฟ้ากระจ่าง
แสงเรืองรางสีทองสาดส่องหล้า
น้ำเริ่มแห้งแรงเริ่มผ่อนอ่อนเฉื่อยชา
อนิจาจากหนอรอคืบคลาน
อยากวอนน้ำล้ำรุดหยุดตรงนั้น
เมฆหมอกควันสายลมประสมสาน
ฝนตกพรำน้ำท่วมอ่วมดินดาน
มิต้องการเธอพรากจากฉันไป
รพีกาญจน์
บังเกิดรักมักบังเกิดความเห็นแก่ตัวเสมอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
