เพราะต้องพรากจากกันในวันก่อน
มิอาจย้อนคืนกลับดั่งพับฐาน
คงหมดบุญวาสนาพาซมซาน
ทรมานเพียงใดจำใจลา
เพราะสิ้นแล้วทุกสิ่งจำทิ้งขว้าง
ต้องแรมร้างห่างไกลดั่งไร้ค่า
แม้แสนรักแสนห่วงดั่งดวงตา
สุดไขว่คว้าหน้ามนเพราะจนเงิน
จำต้องเสียสละเพราะตระหนัก
เจ้าสิ้นรักเลือนรางทำห่างเหิน
ดั่งไฟรักหมดเชื้อทุกข์เหลือเกิน
จึงขอเดินจากมาน้ำตานอง
มิอาจย้อนหวนกลับไปรับขวัญ
สิ้นสุดกันเพียงนี้ฤดีหมอง
ไว้พบกันชาติหน้าหันมามอง
เอาเงินกองให้เธอตอนเจอกัน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
