โอ้เอ๋ยชิวีเรา อภิเศร้าและลำเค็ญ
ทุกคืนพระจันทร์เพ็ญ ก็ระรุ่มสรีรา
ขนปุยทะยอยยาว ทนต์ขาววะวาวตา
พ้นโอษฐะออกมา นขะโง้งมิน่าแล
เห่าหอนคำรามครวญ สรชวนตระหนกแด
เหตุด้วยรุจีแข พะกระทบ ณ ร่างชาย
เห็บหมัดและเหลือบไร ก็เจาะไชซะทั่วกาย
อิ่มเอมเกษมสบาย กะบุรุษมนุษย์หมา (๕๖๐)
ศรีเปรื่อง
๑๗ มิ.ย. ๒๕๕๖
(นึกไม่ออกว่าจะเขียนเรื่องอะไร
)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
