๐โอ้เอ๋ย...รักปักใจ เพราะเหตุใดกลายกลับผัน
เคยรื่นชื่นชีวัน เหตุใดกันจึงผันแปร
๐ฤารัก ฤาคิดถึง ไม่อาจตรึงไม่แยแส
ใจน้อยเริ่มอ่อนแอ เริ่มท้อแท้เกินหยัดยืน
๐ด้วยทางที่ห่างไกล พรากหัวใจไม่อาจฝืน
เดียวดายทนกล้ำกลืน ทนขมขื่นรื้นน้ำตา
๐อยู่ไกลใครแนบข้าง เดินบนทางเสน่หา
ลืมสิ้นจำนรรจา ลืมเวลาร่วมผูกพันธ์
๐ทิ้งให้ใจหนึ่งคอย ครวญละห้อยพลอยโศกศัลย์
กอดเข่าเศร้าจาบัลย์ สะอื้นอั้นสั่นอุรา
๐โอ้ว่า...ศักดิ์ต้อยต่ำ ถูกกระทำดั่งไร้ค่า
ศักดิ์เธอเสมอฟ้า เกินไขว่คว้าของชาวดิน
๐เป็นเพียงแค่เศษใจ ที่เธอให้แล้วลืมสิ้น
อนาถนักรักพังภิณฑ์ ถูกซ้ำหมิ่นว่า"รักลวง"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
