คืนเดือนเพ็ญ เด่นดวง ทุกห้วงหาว
ส่องสกาว วาววับ ไม่ลับเร้น
แจ่มจำรัส จริงเจ้า เย้ายวนเย็น
สำคัญเป็น เช่นนั้น มิผันแปร
แสงล้อมรอบ ขอบคุ้ง ใช่ปรุงแต่ง
ประกายแห่ง ดาวน้อย พลอยย่ำแย่
มองริบหรี่ เหลือเกิน เขินดวงแด
เห็นเด่นแต่ แสงจันทร์ นั้นทั่วฟ้า
เปรียบหัวใจ ริบแสง แรงอ่อนโหย
ดั่งถูกโบย ด้วยแส้ แย่แล้วหนา
หม่นไหม้หมอง โถมช้ำ กระหน่ำมา
ในอุรา พล่าปวด ขมวดปม
จะกลืนกล้ำ ระกำหนัก รักติดลบ
ไม่อยากพบ อยากเจอ ละเมอขม
แส้สวาท ฟาดฟัด อัดให้จม
นอนระบม คมแส้ แต่นี้ไป
พันทอง
๑๔/๐๕/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
