อันหัวใจคนเราเท่ากำปั้น
แต่สำคัญยิ่งใหญ่หาใดเหมือน
ทำงานไม่เคยหลุด,หยุด,แชเชือน
อยากหาเพื่อนคู่ใจให้เธอจัง
โอ้ ใจเอ๋ยเคยช้ำโดนห้ำหั่น
ถูกลงทัณฑ์แหว่งวิ่นจนสิ้นหวัง
ไม่มีแรงต่อสู้กู้พลัง
ต้องเซซังนั่งเหม่อเซ่อซมซาน
จะมีใครไหมหนอ?สุดท้อถอย
ที่จะคอยเยียวยาน่าสงสาร
ให้พ้นทุกข์ทดท้อทรมาน
ช่วยเจือจานหัวใจอย่าให้ตรม
หัวใจเท่ากำปั้นเท่านั้นหนอ
ยังเฝ้ารอขวัญยืนมิขื่นขม
อีกเมื่อไหร่ใจรื่นได้ชื่นชม
จะลอยลมมาใกล้ให้ร่าเริง
“ไพร พนาวัลย์”
ขออภัยที่ไม่สัมผัสรัตนาฯ แบบว่าสระ อื-ม มันเหนื่อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
