.jpg)
หาได้จรัสแสงเช่นดวงดาวยามคราวค่ำ
หากยังคงพริ้วไหวในสายลมที่เริงรำ
เฉกลำแสงของหิ่งห้อย ที่เธอไม่เคยหันมอง
ความห่วงใยนั้นไร้นาม...
ดำรงอยู่ท่ามกลางใจสุกใสแม้เศร้าหมอง
ดังบทเพลงที่หลากไหลในท่วงทำนอง
แต่ขับร้องโดยสำเนียง..ที่เงียบงัน
หากความห่วงใยนั้น..ทำให้เธอแปดเปื้อน..
โปรดลบเลือนมันไป ประดุจตื่นจากความฝัน
ปล่อยความห่วงใยให้เพ้อรำพัน
อย่างเดียวดายในใจฉัน..เท่านั้นพอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
